"Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" - CZ. 2 - KARANIE

Druga część wskazówek dotyczących komunikacji z dzieckiem zaczerpniętych z książki "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły".

I. ZAMIAST KARANIA

STOSOWANIE KAR wywołuje nienawiść, chęć odwetu, opór, poczucie winy i braku własnej wartości, rozczulanie się nad sobą. 

KARY SĄ BEZSKUTECZNE, nie przynoszą zamierzonych efektów, rozpraszają dziecko, które przestaje myśleć o tym, co zrobiło źle i jak to naprawić, a skupia się na chęci odwetu (kary pozbawiają dziecko możliwości zmierzenia się z własnym złym zachowaniem).

ZAMIAST KARANIA:

• powiedz, w czym dziecku może Ci pomóc
• wyraź ostry sprzeciw wobec złego zachowania
• przedstaw swoje oczekiwania
• pokaż dziecku, jak może naprawić zło
• zaproponuj wybór
• przejmij inicjatywę
• daj odczuć dziecku konsekwencje złego zachowania

ABY ROZWIĄZAĆ PROBLEM:

• porozmawiaj o uczuciach i potrzebach dziecka
• porozmawiaj o własnych uczuciach i potrzebach
• wspólnie zastanówcie się nad rozwiązaniem dobrym dla obu stron
• spiszcie wszystkie pomysły
• wybierzcie pomysły, które wprowadzicie w życie

PROBLEM Z MAŁYM DZIECKIEM, KTÓRE DOTYKA CZEGOŚ, CZEGO NIE POWINNO

Małe dziecko, nawet jeśli jeszcze nie mówi, słucha i rozumie. Lepiej zatem przekazać mu informację niż ukarać uderzeniem po rączce, np. "Nie można lizać noża, możesz polizać łyżeczkę, jeśli chcesz", "Filiżanka może się zbić, lepiej pobaw się plastikowymi kubeczkami, które się nie zbiją". 



Tekst powstał na podstawie książki; A. Faber, E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, tłum. M. Więznowska, B. Horosiewicz. Poznań, Media i Rodzina Sp. z o.o. 2012.